Marathi Stories- शब्दमित्र वरुण

  A click by Sushil Ladkat Common man होणं सोपं नसतं. कित्तीतरी गोष्टींना त्याला सामोरं जायचं असतं. दाखवत नाही म्हणजे माणूस रडत नाही असं नसतं. आतमध्ये दर्या भरेल इतकं पाणी असतं. सांगत नाही म्हणजे त्याला बोलायचं नाही असं नसतं. अनेकदा मनातलं बोलायला आपलं माणूस हवं असतं. चिडला म्हणजे माणूस वाईट झाला असं नसतं. रागावणं नि रुसणं प्रेमाचं प्रतीक असतं. बोलत नाही म्हणजे प्रेम नाही असं नसतं. अबोल प्रेमाने कितीतरी मनांना जोडलेलं असतं. एकटा राहतो म्हणजे सोबत नको असं नसतं. सोबतीसाठी मन खरंतर वेडंपिसं असतं. सोबतीला सगळे आहेत म्हणून एकटं राहणं नापसंत नसतं.  Space हवीय असं वाटणं स्वाभाविक असतं. वरती हसला म्हणजे आतून खुश आहे असंही नसतं. आतल्या दुःखाला संपवून टाकत हास्यतुषाराने आयुष्य परिपूर्ण जगायचं असतं. दुरावला म्हणजे त्याला परत यायचं नाही असं समजायचं नसतं. त्याला मनापासून मनवणं गरजेचं असतं. स्पष्ट बोलला म्हणजे दुष्ट झाला असं नसतं. चांगलं तेवढं उचलत बाकीचं बाजूला सारायचं असतं. संबंध संपला म्हणजे आठवणीतही नाही असं नसतं. आठवणीशिवाय आयुष्य अर्धवट असतं. सामान्य आहे म्हणजे त्याची स्वप्न नाहीत असं...

A click by Varun Bhagwat एक सुंदर वाक्य वाचनात आलं आणि लक्षात आलं की किती खरं आहे ते. लिहिलं होतं की काही तास एखाद्या गोष्टीवर खूप विचार करण्यापेक्षा काही मिनिटं त्याच्यावर काम करणं अथवा काही मिनिटात ते करून टाकणं हे जास्त श्रेयस्कर आहे. असं केल्याने आपलं मन थाऱ्यावर राहतं. नवा विचार करण्यासाठी डोकं जागेवर राहतं. कारण एखाद्या कामाचा जेव्हा नुसता विचारच केला जातो (कृतीविना), तेव्हा काहीही घडत नाही. वाया जातो तो वेळ, वाया जाते ती ऊर्जा ती सुद्धा निष्कारण! किती विचार करायचा आणि कुठे थांबवायचा हे आपलं मन ठरवतं. आता मन म्हणजे आपणच, मव आपणच ते वेळेत ठरवायचं आणि विचार करून कृती करून टाकायची. यामुळे त्याच गोष्टी आवण घोळत बसत नाही, पटकन पुढे जातो अर्थात पुढची वाटचाल सुरू करतो.  होतं असं की याने आपलं मानसिक आरोग्य सुदृढ राहायला मदत होते. गमतीचा भाग असा, खरं तर हा भाग गमतीचा नाही पण एकूणच आपल्याकडे मानसिक आरोग्याला फार कमी लेखलं जातं, कमी महत्त्व दिलं जातं.  शारीरिक आरोग्याइतकंच मानसिक आरोग्यालाही महत्व आहे; मात्र त्याकडे दुर्लक्ष केलं जातं. यावर बोलणारे अनेक लोक आहेत पण तरीसुद्धा त्याकड...

A click by Sushil Ladkat नावेत बसलो होतो. वल्हवताना होईल तेवढाच पाण्याचा आवाज होता... बाकी निरव शांतता. पाण्यात मध्यभागी एक झाड उगवलं होतं, झाडाच्या सगळ्यात वरच्या फांदीवर एक सुंदर पक्षी बसला होता. मी तो पक्षी बघत होतो. फांदीसारखी फांदी ती, एकदम हलकी. त्या फांदीसोबत हा डुलत होता. मला जाणवलं आपण हे पुस्तकात वाचलं होतं की पक्ष्याचा आपल्या पंखांवर विश्वास असतो आणि आज प्रत्यक्ष अनुभवलं. याला भीती नव्हती फांदी तुटण्याची आणि आपण पडण्याची! आत्मपरीक्षण करण्याची गरज आहे असं जाणवलं. भौतिक गोष्टींमुळे येणारी safety आणि comfort zone यात मी किती अडकतो असं वाटलं. माझं घर (कदाचित वडिलोपार्जित, कदाचित मिळवलेलं, कदाचित भविष्यातलं), माझी गाडी, माझे savings नसतील तर माझ्या आयुष्याला काही अर्थ नाही असाच मी समज करून घेतो. डोक्यावर निवारा नसेल हा विचार मला घाबरवून सोडतो. मी जमवलेल्या माझ्या वस्तू जीवाहून जास्त जपतो. हे सगळं आहे तसं ठेवण्यात आणि जपण्यात मी माझा पूर्ण वेळ खर्च करतो. हे सगळं करण्याचं कारण म्हणजे मला कायम या भौतिक गोष्टींचा आधार असावा ज्याने मी सुरक्षित (?) राहीन असं मला वाटतं. मी असा विचारच कर...

  “थकायला झालं का रे?” जेवण करून निवांत पहुडलेल्या प्रशांतकडे पाहत त्याची बायको पायल म्हणाली. “नाही, उलट मस्त refresh झालो.” “अरे वा. चांगलंय. याचा अर्थ छानच झालेली दिसतीये तुमच्या टीम ची ट्रीप.” “अगं, ट्रीप म्हणजे काही अशी फार मोठी ट्रीप नव्हती, छोटंसं outing होतं. मजा आली.” “फिरायला कारण पाहिजे तुम्हा लोकांना.” पायल चिडवत म्हणाली. “अगं.” प्रशांतने आश्चर्य व्यक्त केलं. “मग काय, मस्तपैकी ऑफिसच्या लोकांसोबत फिरायचं, team bonding च्या नावाखाली.” “खरंय मग ते.” “उगाच.” “फक्त team bonding असं नाही,   as a leader मला अनेक गोष्टी शिकायला मिळतात.” “As in?” “अगं अशा प्रसंगी team ला थोडी मोकळीक मिळाली आणि त्यांच्याशी सहज informal वागायला लागलं की त्यांच्या बाजू अगदी स्वच्छ आणि खऱ्या रुपात दिसतात.” “ऑफिस मध्ये दिसत नाहीत का?” “तसं नाही, मुळातच ऑफिस म्हटलं की वातावरण थोडं formal असतंच आणि हे आपण deny करू शकत नाही.” “True.” “म्हणूनच मग हे team trip सारखे प्रकार मधून अधून बरे असतात, त्या माणसापर्यंत आणि त्याच्या खऱ्या रूपापर्यंत पोहोचण्यासाठी.” “खरी रूपं? म...