पाऊस माझा सखा...

A click by : Varun Bhagwat

धबाबा कोसळणारा पाऊस.

त्याला काळ्या ढगाने अजूनच लावली फूस.

शांत उभी ठाकलेली वृक्षवल्ली.

पावसात नाचणारी पोरं होती वल्ली.

कसा कोणास ठाऊक, कोकीळ पाऊसगाणं लागला गाऊ,

कोकिळेच्या प्रेमात बुडत तिच्या जवळ लागला जाऊ.

चिमणा चिमणी बसले घरट्यात जसा येऊ लागला पाऊ,

घरट्यामध्ये न रमणारा, उघडा पडला आळशी काऊ.

मन उधाणलं.

इतका पाऊस की मन बघता बघता तिच्यात केव्हाच बुडालं.

ती दूर,

मनी हुरहूर.

पाऊसच जणू जुळवत होता आमचे चिंब सूर.

मनातूनच रेखाटू लागलो तिच्या चेहऱ्यावरचा नूर.

धरती वरुणमय

हवी होती तिची सय

मी निघालो,

पावसात पोहोचलो.

कोसळत होत्या संततधारा

संगे होता सोसाट्याचा वारा.

मन चिंब, चिंब, चिंब

तळ्यातल्या पाण्यात तिचंच प्रतिबिंब.

आठवायचं तरी किती?

आठवणीत रमायचं तरी किती?

चार्लीसारखं पावसात रडून झालं.

थेंबांनी अश्रूंना पुसून टाकलं.

मला वाटलं भेटेल ती

तिला वाटलं भेटेन मी.

पण दोघांना एकाएकी पाऊस भेटला.

प्रेम आणि आठवांचा निरोप देऊन गेला.

ती माझ्यात गुंतलेली,

मी तिच्यात रमलेला.

पावसाची धार ओसरत आलेली,

मी प्रेमात आकंठ बुडालेला.

पावसाचे थेंब झेलत खिडकीपाशी थांबलो.

निसर्गाच्या लयीत फुलून पाण्याचा बुडबुडा बनलो.

बुडबुडाच तो,

फुटायचाच!

पाऊस तो,

थांबायचाच!

ओघ ओसरला,

पाऊस थांबला.

निसर्ग जरा शांत झाला.

प्रेमाचा ओघ वाढतच राहिला.

मी भानावर आलो.

तिला आठवू लागलो.

जरी दोघे होतो एकमेकांपासून दूर,

पाऊसच जुळवत होता आमचे सूर.

पाऊस तिथेही,

पाऊस इथेही.

तोच आम्हाला जोडत होता.

प्रेम मनातून फुलवत होता.

- वरुण भागवत

Comments

Routine चा आदर!

“कधी कधी वाटतं की खूप लिहावं, पण वेळ होतोच असं नाही.” “वेळ मिळाला की काय करतोस?” “वेळ मिळतो. I mean, कधी वेळ असतो, तर मग लिहायचा mood असतोच असं नाही.” “कधीतरीच काहीतरी करावंसं वाटणं हा मनुष्याचा अगदी सहज स्वभाव आहे. पण तीच गोष्ट रोज ठरवून करणं किंवा ठराविक कालावधीने पुनःपुन्हा करणं हे खरं कसब.” “तीच गोष्ट repeat करण्यात काय आलंय कसब? रोज करणं हे तर routine झालं. Routine काय अवघड असतं का?” “नाही. Routine हे अवघड नाही तर routine ही गोष्ट खरोखरच boring आहे.” “हं, तेच.” “तेच नाही, फरक आहे.” “म्हणजे?” “Routine अवघड नाही पण boring आहे. पण ते असं आहे म्हणूनच routine हे long term साठी उत्तम result देणारं आहे.” “कसं?” “कसंय, कित्येक माणसांना results तर हवे असतात आणि त्यातल्या बहुतेकांना results ची प्रचंड घाई असते. मग हवे तसे results मिळत नाहीत, ते खट्टू होतात आणि प्रयत्न म्हणजेच routine सोडून देतात. इथेच सगळी गंमत आहे. फार प्रयत्न न करता results न मिळणं हा प्रयत्नांचा आळस आहे. बघ, MS Dhoni ला कधी interview मध्ये बोलताना पाहिलं असेल तर तो अनेकदा म्हणतो की process वर focus करा. Result ...

अबोल ती... अबोल तो...

माणसाचं भावविश्व समजून घेण्याचा विचार केला की लक्षात येतं की किती गोष्टी त्यात दडल्या आहेत. कोणीतरी एकटं, त्याहूनही अधिक अचूक सांगायचं तर एकाकी दिसलं की मनी प्रश्न येतो आणि तो विचारावा देखील वाटतो, "काय रे / काय गं? सगळं ठीक ना?" अशीच एक सखी त्याला भेटली. त्याने तिला विचारलं, "ठीक आहेस ना गं?" ती व्यक्ती उत्तरली, "हां... अं... हो..." या उत्तरावरुन त्याला अंदाज आला की काहीतरी बिनसलंय. मग त्याने जाणून घेण्याचा यत्न केला. तेव्हा ती काहीच बोलली नाही. मग तो विषय बाजूला पडला. पण थोड्याच वेळाने ती स्वतःच म्हणाली, "हो, काहीतरी आहे असं, ज्यामुळे मी ठीक नाहीये." त्याने हलकेच विचारलं, "सांगशील?" "नाही नको. उगाच सगळा mood spoil होऊन जाईल. त्यापेक्षा मी लिहिलेल्या कविता ऐकवते. ऐकशील?" "ऐकव." गंमत अशी की तो ही लिहायचा. थोडं तिचं, थोडं त्याचं असं करत दोघे एकमेकांना गूज सांगत होते. दोघे कल्पनेची नाव वल्हवत अज्ञात किनाऱ्यावर जाऊ लागले. काही क्षण शांत गेले. शांतता. न बोलताही बरंच बोलता येईल असा किनारा त्यांना सापडला. तिथे दोघे पोहोच...

चंद्र आणि ते दोघे!

"आता तर लक्ख उजाडलंय. तरी आज थोडा जास्तच वेळ आहे बघ तो आभाळात." "कोण गं?" "आपला चंद्र!" "असं कसं गं?" "कधी कधी राहतो तो असा जास्त वेळ. निसर्गाचं काय सांगावं?" "किंवा कधी कधी त्याला निघून जावं वाटत नसेल. तिच्यासवे थांबून राहावं असं वाटत असेल!" "ती?" "त्याची सखी!" "चंद्राची सखी?" "हो. नसू शकते?" "असेल." "आहेच. चंद्राला साक्ष ठेवून इतकं काय काय romantic बोललं जातं, लिहिलं जातं. चंद्र नसणार का मग romantic?" "हां." "हां काय? खरंच! मग थांबत असेल तो त्याच्या सखीची वाट पाहत. थांबावं वाटत असेल त्याला. आज तसाच दिवस आहे. म्हणून तो अजूनही आभाळात दिसतोय." "हो ना.. वाटत असेल थांबावं." "रमत असेल तो तिच्या आठवणीत. झुरत असेल भेटीसाठी. आणि खूप दिवसांनी भेट झाली की मग तिच्यासोबत थांबून राहत असेल. नाही का?" "हो रे. यात गंमत आहे खरी. मग ती सोडतच नसेल बघ त्याला." "तिने तरी त्याला का सोडावं? मस्तपैकी घट्ट मिठीत पकडून ...

Marathi Stories- शब्दमित्र वरुण

Search This Blog