Skip to main content

वेड्या मना...

 

A click by Varun Bhagwat

मन गांजलेलं असतं.

मन थकलं- भागलेलं असतं.

मन कंटाळलेलं असतं.

मन रुसलेलं असतं.

मन चिडलेलं असतं.

मन त्रासलेलं असतं.


हे मन असतं.

आज असं तर उद्या तसं असतं.

किती समजावलं तरी त्याला हव्या त्याच गाडीने ते प्रवास करत असतं.

पूर्वसूचना देऊनही त्याला हव्या त्याच वेगाने ते धावत असतं.


मन अवखळ असतं.

मन चपळ असतं.

मन खोलात जाऊन विचार करत असतं.

मन खलबतं मांडत राहत असतं.

मन स्वतःलाच छळत राहत असतं.

मन विचार करत असतं पण अतीशय अविचाराने वागत असतं.


मन कधी पाठिंबा देत असतं तर कधी विरोध करत असतं.

मन स्वतःच स्वतःशी विरोधाभासी वागत असतं.


मन वेडं असतं.

मन शहाणं असतं.

मन करत असतं.

शरीर भरत असतं.

कधी शरीर काही करून बसत असतं.

मग मन ते भरत बसत असतं.



मनाला विचारावं तर ते मनासारखं वागणार असं म्हणत असतं.



मन सतावत असतं.

मन मनवत असतं.

मन गच्च असतं.

मन मोकळं असतं.



मन मनात अराजक माजवत असतं.

मनच मनाची समजूत घालत असतं.

मन हरत असतं.

मन जिंकत असतं.

मन झुरत असतं.

मन प्रेमात पडत असतं.


मन खात असतं.

मन कुठेही, कधीही जात असतं.

मन मानेल ते सांगत असतं.

मन मानेल तसं करायला लावत असतं.


मन रुसत असतं.

मन फसत असतं.

मन थकत असतं.

मन लपत असतं.

मन शोधत असतं.

मन मिळवत असतं.

मन गमवत असतं.

मन शमवत असतं.

मन सगळं मनाचं करत असतं.


मनाला भान नसतं.

मनाला काम नसतं.

मनाला आवरणं माहीत नसतं.

मनाला सावरणं जमत नसतं.

मनाला सगळं येत असून काही येत नसतं.


मनाच्या विस्ताराला सीमेचं बंधन नसतं.

हवं तिथे भटकून यायला मन घाबरत नसतं.

मन कोणालाच भीत नसतं.

तरीही मनात भीतीचं जाळं पसरलेलं असतं.


मनाच्या या अवस्थांना वेळेचं भान नसतं.

मनाच्या या वागण्याला स्थळाचं बंधन नसतं.

मनाच्या या कारभाराला गणित नसतं.

मनाच्या घटनांना क्रम असेलच असं नसतं.


पण,

मन मनालाच तर समजून घेत असतं.

मन मनालाच आपलं मानत असतं.

जीवनात सगळं मनाचं असतं.

मनाच्या बळावर अनेक गोष्टींचं साध्य अवलंबून असतं.



मनाच्या जखमा घालवायला मानसिक बळच कामी येत असतं.

मनच मनावर फुंकर घालायचं काम करत असतं.

मन मनाला मुक्त करत असतं.

मनाचा गुंता मनच सोडवत असतं.



मनाचं दडपण मनच घालवत असतं.

मनाचं वेडेपण मनालाच शहाणं करत असतं.



मनापासून केलेलं मनाला बरोबर समजत असतं.

एका मनाच्या कप्प्यातलं दुसऱ्या समजून घेणाऱ्या मनाला ठाव असतं.

एक मनाचं गाणं दुसरं मन जाणत असतं.

एका मनाचं मनमोकळेपण दुसऱ्या मनाला आवडत असतं.



मनातलं बोलणं खरंच किती गरजेचं असतं.

मनाला वेळीच थांबवणंही महत्त्वाचं असतं.



मन तुझं, मन माझं, मन आपलं, मन सगळ्यांचं असतं.

मनाने मनाशी बोलत राहणं जिवंतपणाचं लक्षण असतं.


- वरुण भागवत


Comments

Popular posts from this blog

Routine चा आदर!

“कधी कधी वाटतं की खूप लिहावं, पण वेळ होतोच असं नाही.” “वेळ मिळाला की काय करतोस?” “वेळ मिळतो. I mean, कधी वेळ असतो, तर मग लिहायचा mood असतोच असं नाही.” “कधीतरीच काहीतरी करावंसं वाटणं हा मनुष्याचा अगदी सहज स्वभाव आहे. पण तीच गोष्ट रोज ठरवून करणं किंवा ठराविक कालावधीने पुनःपुन्हा करणं हे खरं कसब.”  “तीच गोष्ट repeat करण्यात काय आलंय कसब? रोज करणं हे तर routine झालं. Routine काय अवघड असतं का?” “नाही. Routine हे अवघड नाही तर routine ही गोष्ट खरोखरच boring आहे.” “हं, तेच.” “तेच नाही, फरक आहे.” “म्हणजे?” “Routine अवघड नाही पण boring आहे. पण ते असं आहे म्हणूनच routine हे long term साठी उत्तम result देणारं आहे.”  “कसं?” “कसंय, कित्येक माणसांना results तर हवे असतात आणि त्यातल्या बहुतेकांना results ची प्रचंड घाई असते. मग हवे तसे results मिळत नाहीत, ते खट्टू होतात आणि प्रयत्न म्हणजेच routine सोडून देतात. इथेच सगळी गंमत आहे. फार प्रयत्न न करता results न मिळणं हा प्रयत्नांचा आळस आहे. बघ, MS Dhoni ला कधी interview मध्ये बोलताना पाहिलं असेल तर तो अनेकदा म्हणतो की process वर focus करा. Result ...

अबोल ती... अबोल तो...

  माणसाचं भावविश्व समजून घेण्याचा विचार केला की लक्षात येतं की किती गोष्टी त्यात दडल्या आहेत. कोणीतरी एकटं, त्याहूनही अधिक अचूक सांगायचं तर एकाकी दिसलं की मनी प्रश्न येतो आणि तो विचारावा देखील वाटतो, "काय रे / काय गं? सगळं ठीक ना?" अशीच एक सखी त्याला भेटली. त्याने तिला विचारलं, "ठीक आहेस ना गं?" ती व्यक्ती उत्तरली, "हां... अं... हो..." या उत्तरावरुन त्याला अंदाज आला की काहीतरी बिनसलंय. मग त्याने जाणून घेण्याचा यत्न केला. तेव्हा ती काहीच बोलली नाही. मग तो विषय बाजूला पडला. पण थोड्याच वेळाने ती स्वतःच म्हणाली, "हो, काहीतरी आहे असं, ज्यामुळे मी ठीक नाहीये." त्याने हलकेच विचारलं, "सांगशील?" "नाही नको. उगाच सगळा mood spoil होऊन जाईल. त्यापेक्षा मी लिहिलेल्या कविता ऐकवते. ऐकशील?" "ऐकव." गंमत अशी की तो ही लिहायचा. थोडं तिचं, थोडं त्याचं असं करत दोघे एकमेकांना गूज सांगत होते. दोघे कल्पनेची नाव वल्हवत अज्ञात किनाऱ्यावर जाऊ लागले. काही क्षण शांत गेले. शांतता. न बोलताही बरंच बोलता येईल असा किनारा त्यांना सापडला. तिथे दोघे पोहोच...

चंद्र आणि ते दोघे!

  "आता तर लक्ख उजाडलंय. तरी आज थोडा जास्तच वेळ आहे बघ तो आभाळात." "कोण गं?" "आपला चंद्र!" "असं कसं गं?" "कधी कधी राहतो तो असा जास्त वेळ. निसर्गाचं काय सांगावं?" "किंवा कधी कधी त्याला निघून जावं वाटत नसेल. तिच्यासवे थांबून राहावं असं वाटत असेल!" "ती?" "त्याची सखी!" "चंद्राची सखी?" "हो. नसू शकते?" "असेल." "आहेच. चंद्राला साक्ष ठेवून इतकं काय काय romantic बोललं जातं, लिहिलं जातं. चंद्र नसणार का मग romantic?" "हां." "हां काय? खरंच! मग थांबत असेल तो त्याच्या सखीची वाट पाहत. थांबावं वाटत असेल त्याला. आज तसाच दिवस आहे. म्हणून तो अजूनही आभाळात दिसतोय." "हो ना.. वाटत असेल थांबावं." "रमत असेल तो तिच्या आठवणीत. झुरत असेल भेटीसाठी. आणि खूप दिवसांनी भेट झाली की मग तिच्यासोबत थांबून राहत असेल. नाही का?" "हो रे. यात गंमत आहे खरी. मग ती सोडतच नसेल बघ त्याला." "तिने तरी त्याला का सोडावं? मस्तपैकी घट्ट मिठीत पकडून ...