Marathi Stories- शब्दमित्र वरुण

A click by: Varun Bhagwat "सुचत नाहीये." "काय?" "काहीच नाही." "असं का?" "माहीत नाही." "मला माहितीये." "मनकवडा आहेस का?" "हाहा..." "हसू नको. उत्तर दे." "सुचत नाहीये म्हणजे छान किंवा नवं काही सुचत नाहीये. बरोबर?" "हो." "कारण तुझं मन बाकी विचारांनी preoccupy झालंय." "As in?" "आधीच ज्या गोष्टी पटल्या नाहीत, पण बदलणं तुझ्या हातात नाही त्या विचारांनी अस्वस्थ झालायस. किंवा इतरही demotivating thoughts मनात घोळतायत." "हं. पण मग करू तरी काय?" "सोड." "असं कसं सोड?" "तू ज्याचा विचार करत आहेस ते केवळ विचार करून बदलेल?" "नाही." "तू नुसताच गप्प बसून राहिला आहेस का?" "नाही. मी try केला काही प्रमाणात जे पटत नाही ते बदलण्याचा. थोडा demotivate झालो तर स्वतःला push करण्याचा." "आणि?" "थोडं बदललं." "Good." "Good काय? बाकीचं..." "सगळ...

A click by: Varun Bhagwat कुत्र्याचं पिल्लू बागेत बागडत होतं. इलुसं पिल्लू, सगळ्याच नव्या गोष्टींचं त्याला आकर्षण. ह्या जगातली प्रत्येक पहिल्यांदा दिसणारी गोष्ट जाणून घेण्याचा ते प्रयत्न करतंय असं वाटत होतं. त्या पिल्लाला पाहिलं. मित्राकडे बिस्कीट होतं. त्याने पटकन ते बिस्कीट मला देत त्या पिल्लाला खाऊ घालायची खूण केली. कोणालाही पटकन आवडावं इतकं ते गोंडस पिल्लू. मी पटकन त्याला बिस्कीट दिलं. उजव्या डोळ्याच्या कोपऱ्यातून आधीपासून मला एक मोठा कुत्रा दिसत होता, तो ही रोज तिथेच खेळायचा. त्याचं नाव टॉमी. मी त्या पिल्लाला बिस्कीट दिलेलं त्याने पाहिलं. थोडा वेळ त्याने वाट पाहिली. त्याला देण्याकरता दुसरं बिस्कीट घेण्यासाठी मी वळलो. पण तो अचानक धावत आला. बिस्किटाजवळ असणारं ते पिल्लू दचकून बाजूला झालं. टॉमीने बिस्किटाचा ताबा घेतला. कसं असतं ना! पिल्लू दुर्बळ आहे म्हणून पटकन त्याचं बिस्कीट उचललं. हे कितपत योग्य? पिल्लू काही प्रतिकार करण्याइतकं मोठंसुद्धा नव्हतं. त्याच्यासवे त्याचे आई बाप पण नव्हते. एकटं पडलं होतं. आशाळभूत नजरेने पाहत होतं, एकदा टॉमीकडे आणि एकदा माझ्याकडे. टॉमीसाठीच बिस्कीट घ्यायलाच...

  A click by: Varun Bhagwat कातरवेळ. सूर्य उदास आहे असं वाटत होतं. Bike वर जाणारा मी मित्रासोबत होतो. Highway वर चहाची टपरी दिसली. नकळत गाडी बाजूला घेतली. तिथेच एक बाकडं दिसलं. बसलो. २ कटिंग सांगितले. मित्राने सहज गाणं लावलं.  पद्मजा जोगळेकर यांनी गायलेलं आणि यशवंत देव यांनी लिहून संगीत दिलेलं गाणं. शब्द ऐकले. "तुझ्या एका हाकेसाठी, किती बघावी रे वाट!" या पहिल्याच ओळीने गाण्यात बुडून गेलो. तिथून खूप खूप दूर असणाऱ्या माझ्या तिच्यापर्यंत पोहोचलो. दूर असून खरंतर कसा तिच्यापर्यंत पोहोचलो? हो, शरीराने दूर होती, पण गाणं तिच्या जवळ नेत होतं. खरंतर नाही, बहुधा जवळ आणून तिच्यापासून पुन्हा दूर करत होतं. कारण लगोलग भेट होणं शक्य नव्हतं. वाटलं, माझ्या एका हाकेसाठी वाट पाहतेय का ती?? स्वतःला प्रश्न केला, मी हाक मारत नव्हतो का? जाणवलं की ती किती वाट पाहत असेल. कामानिमित्त कित्येक दिवस तिच्या भेटीविना जातात. तिची आठवण तर रोज होते. हाक मारायचं राहून जातं. ती वाट पाहत असेल. आलो नाही हे पाहून अश्रू गालावर ओघळू देत असेल. खिडकीतून तिला चंद्र दिसतो, तो निरखत असेल. चंद्र कळा बदलतो. कधी वाढत जात...

A click by: Sushil Ladkat काय बदललं? फक्त कॅलेंडर! रोजचा सूर्य तसाच उगवला आहे. सुर्यास्तसुद्धा तसाच, सकाळ तशीच आहे. काय बदललं? फक्त कॅलेंडर! गरमागरम चहानेच दिवसाची सुरूवात होत होती, आजही तशीच होते आहे. काहींचा आळसाने दिवस सुरू व्हायचा, काहींचा उत्साहाने. आजही तेच घडतंय. मग काय बदललं? केवळ कॅलेंडर! वर्तमानपत्रात काल बातम्याच आल्या होत्या, आजही बातम्याच आल्या आहेत. केवळ वर्तमानपत्रावरील तारीख बदलली, वर्ष बदललं. काल ३१ तारीख होती, आज १. दर महिन्यात असतं हे, मग बदललं काय? फक्त कॅलेंडर! आजूबाजूला असणारी माणसं तीच आहेत, रोजची कामं तीच असणार आहेत. काय बदललं? फक्त कॅलेंडर! दिवस २४ तासांचाच राहिलाय, कामाची वेळही तीच राहिलीय. काय बदललं? फक्त कॅलेंडर! . . कष्ट तितकेच आहेत, त्यात काही बदल नाही. रोजची काम तीच आहेत, रुटीन तसंच आहे. बदललं काय, केवळ कॅलेंडर! . . सगळं खरंय, पण माणसाला काही ना काही बदल घडलाय किंवा घडेल (चांगला) हे वाटण्याची संधी आहे हे बदलणारं कॅलेंडर! सूर्य तोच असला तरी उत्साह नवा आहे असं सांगतं हे कॅलेंडर! कॅलेंडर फक्त बदलत नाही, जुनं जे नको आहे ते विसरुन पुढे जायला शिकवतं. जे चांगलं ...

  कामाचं ठिकाण. कामात थोडया वेळाचा ब्रेक होता. मी खुर्चीवर बसलो होतो. ३ जण शेजारी होते. अचानक एकाच वेळी निरनिराळ्या कारणांनी ते तिघे उठून तीन दिशांना गेले. मी तिथे एकटाच. एकदम एकटा पडलो असं वाटलं. एकटा पडलो होतो, एकटं वाटत होतं की एकटं वाटत होतं म्हणून एकटा पडलो होतो? काही कळत नव्हतं. आजूबाजूला पाहिलं. प्रत्येक जण काहीतरी करण्यात व्यस्त. माझ्याशी बोलायला कोणीच नव्हतं. की मीच कोणाशी बोलत नव्हतो? की मी कोणाशी बोलत नव्हतो म्हणून माझ्याशी कोणी बोलत नव्हतं? की कोणी माझ्याशी बोलत नव्हतं म्हणून मी कोणाशी बोलत नव्हतो? मग नीट पाहिलं. प्रत्येक जण तिथे एकटा होता. म्हणजे माणसं खूप होती पण सगळे एकत्र नव्हते. प्रत्येक जण आपापल्या विश्वात होता. स्वतःतच व्यस्त होता. काही जण तिथे खरोखरीच स्वतःच्या कामात व्यस्त होते. मात्र अनेक जण नुसतेच एकटे होते, जे खरंतर संवाद साधू शकत होते. अगदी सहज एकमेकांशी बोलू शकत होते. पण तसं घडत नव्हतं. ते पण माझ्यासारखंच स्वतःला एकटं समजत होते? . गंमत आहे सगळीच. मी बोलायला पुढाकार घेत नाही किंवा समोरचा घेत नाही यावरून कितीतरी संवाद होता होता राहून गेले असतील? कितीतरी ...

  A click by: Varun Bhagwat ती आणि तो तलावाकाठी निवांत बसले होते. दोन फुलपाखरं बागडत होती, खेळत होती. चेहऱ्यावर सहज हसू यावं आणि क्षणभर ते टिकूनही राहावं असं ते दृश्य. क्षणभरच, कारण ते बघत असताना क्षणातच त्याच्या चेहऱ्यावरचं हसू मालवलं. तो तिला म्हणाला, "या फुलपाखरांसारखं झालंय आपलं." "म्हणजे?" तिला कळेचना. "भेट होईल तो दिवस आपला. तो दिवस पूर्ण एन्जॉय करायचा, जसे आज भेटलोय." "असं का म्हणतोस?" "तू तिकडे, मी इकडे! अजून काय म्हणू?" "हं. ही फुलपाखरं पण अशीच भेटत असतील का?" तिला प्रश्न पडला. "कोणास ठाऊक? पण बघ ना, कधी का भेटेनात पण भेटतात तेव्हा फार खुश असतील असं वाटतं." "आपल्यासारखीच!" ती हसत म्हणाली. त्याला पटलं  आणि त्याने प्रतिसाद दिला, "हो गं. तुझं खरंय की आपण सारखे भेटत नाही सद्ध्या. मी तिकडे, तू इकडे. पण भेटलो की किती आनंदी असतो पण." "पण तो आनंद त्या क्षणापुरताच!" ती थोडीशी खट्टू होत म्हणाली. तो तिच्याकडे पाहत म्हणाला, "असेल, पण पुढच्या खूप दिवसांसाठीची एनर्जी देऊन जाते ती भेट. तो...

  A click by : Sushil Ladkat अनयला स्वतःचाच कॅमेरा दिसला. त्याकडे बघत तो स्वतःशीच म्हणाला, "काय काय आणि किती किती टिपतो हा.  आयुष्याच्या आठवणी सगळ्या एका पेटीत किंवा कुपीत. छोटी पेटी, आठवणींची कुपी असं म्हटलं की फार काहीतरी interesting असेल असं वाटतं. पेटी असतेच मुळी interesting आठवणींची. त्यामुळे आता आठवण, आठवणीतल्या पेटीतले photos interesting असणारच.  कधीतरी उघडायची त्या पेटीतली पानं. आता पेटीला कुठे पान असतं का? पण Photo Album ला असतं की. तसं या आभासी पेटीला पण पान असतंच. १ फोटो, १ पान." असं म्हणत अनयने आभासी पेटीची अर्थात जुने सगळे photos store केलेल्या phone मधल्या folder ची पानं हळूहळू उलगडायला सुरूवात केली. सुरू झाली digitial आठवणींची सफर. अनय पुन्हा विचारात गेला. केवढ्या आठवणी, केवढे लोक, कोणी आपले, कोणी नवखे, कोणी ओळखीचे, कोणी अनोळखी... सारं काही यात टिपलं जातं. आपण पाहत राहायचं. आठवत राहायचं. रमत राहायचं. कधी हसायचं, कधी नॉस्टॅल्जिक व्हायचं. कधी कोणीतरी आठवणीतला/ आठवणीतली पुन्हा कधीच न भेटलेली ती व्यक्ती दिसते. हे म्हणत असतानाच एकदम अनयच्या डोळ्यासमोर ती flas...