Skip to main content

निरनिराळे दृष्टिकोन

मित्रासोबत बाईकवरून चाललो होतो. सिग्नलला गाडी थांबली. आमच्यासोबत अनेक गाड्या थांबल्या. सिग्नलची ती २ मिनिटं नुसतंच थांबणं हा एक कार्यक्रमच असतो. नजर इकडे तिकडे वळत राहिली. तोच एका बाईकवर एक कुटुंब दिसलं. मित्र फोटोग्राफर असल्याने मित्राचा कॅमेरा लगेच फोटो काढायला पुढे सरसावला. त्याने लगेच फोटो दाखवला सुद्धा आणि म्हणाला, जरा ही प्रतिमा (हा फोटो) निरनिराळया दृष्टिकोनातून पाहू.


A click by: Sushil Ladkat

मग विचारचक्र धावू लागलं. अनेकविध दृष्टिकोनातून ती प्रतिमा पाहू लागलो. मग निरनिराळी निरीक्षणं टिपली ती अशी:


१. म्हटलं तर एक सुखी कुटुंब


२. कदाचित एका दुचाकी वरती ३ जण म्हणजे अडचण!


३. त्या मुलामध्ये अनेक जण स्वतः चं बालपण शोधू शकतात. लहानपणी असे पुढे उभे राहणारे आपण, आपल्यासाठी ती तडजोड नव्हती तर पुढे उभं राहणं हा विजय होता.


४. त्या दोघांचे आविर्भाव असे की लगबग आणि वर्दळ असली तरी ती रोजचीच आहे.


५. ती इकडे पाहते आहे आणि तो तिकडे! आयुष्य दोघांना वेगवेगळ्या वाटांनी नेऊ पाहतं आहे. पण त्यांना जोडणारं अपत्य त्यांना थांबवत आहे.

 

६. कदाचित मुलगा आता थोडा मोठा होतोय आणि असं पुढं उभं राहणं त्याला नको वाटतंय.


७. कदाचित दोघे रोजच्या कार्यक्रमांना कंटाळून मुलाला घेऊन कुठेतरी सहलीला निघालेत.


८. कदाचित दोघे दोन बाजूला भविष्यात हवी असणारी आपापल्या आवडीची ४ चाकी शोधत आहेत.


९. कदाचित नवी बाईक घेऊनच तिघे बाहेर पडलेत. बाईक असणं हीच मोठी गोष्ट आहे. आपल्याकडे आणि आपल्या नव्या वाहनाकडे कोणी पाहत आहे का हे पाहण्यासाठी तिघे तीन दिशांना बघत आहेत.


१०. कदाचित कोणतं तरी संकट त्यांच्या जवळच्या माणसांवर आलं आहे; हे तिघे पटकन त्यांच्या मदतीसाठी जात आहेत. 


११. कदाचित तिघे शरीराने सोबत आहेत पण मनाने दूर आहेत.


१२. कदाचित एरवी आपापला वेळ मिळत नाही म्हणून जाणूनबुजून तिघे आपापल्या विचारात गुंग आहेत. 


१३. कदाचित तिघांसाठीही हे शहर नवीन आहे, त्यामुळे तिघांना काय बघू काय नको असं झालंय. त्यामुळे तिघे तीन दिशा न्याहाळत आहेत. 


१४. दिवस मोठा कामात गेलाय. तिघे आता शांतपणे घरी परतत आहेत. 


तेवढ्यात सिग्नल सुटला. विचारांची तंद्री भंगली. या सगळ्या विचारांपेक्षा एक नवा नि अगदी साधा विचार स्पर्शून गेला की,


५. कदाचित हे सगळे जण आहे त्यात समाधानी आहेत नि हा सगळा फक्त माझ्या दृष्टिकोनाचा भाग आहे.


- वरुण भागवत 

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Routine चा आदर!

“कधी कधी वाटतं की खूप लिहावं, पण वेळ होतोच असं नाही.” “वेळ मिळाला की काय करतोस?” “वेळ मिळतो. I mean, कधी वेळ असतो, तर मग लिहायचा mood असतोच असं नाही.” “कधीतरीच काहीतरी करावंसं वाटणं हा मनुष्याचा अगदी सहज स्वभाव आहे. पण तीच गोष्ट रोज ठरवून करणं किंवा ठराविक कालावधीने पुनःपुन्हा करणं हे खरं कसब.”  “तीच गोष्ट repeat करण्यात काय आलंय कसब? रोज करणं हे तर routine झालं. Routine काय अवघड असतं का?” “नाही. Routine हे अवघड नाही तर routine ही गोष्ट खरोखरच boring आहे.” “हं, तेच.” “तेच नाही, फरक आहे.” “म्हणजे?” “Routine अवघड नाही पण boring आहे. पण ते असं आहे म्हणूनच routine हे long term साठी उत्तम result देणारं आहे.”  “कसं?” “कसंय, कित्येक माणसांना results तर हवे असतात आणि त्यातल्या बहुतेकांना results ची प्रचंड घाई असते. मग हवे तसे results मिळत नाहीत, ते खट्टू होतात आणि प्रयत्न म्हणजेच routine सोडून देतात. इथेच सगळी गंमत आहे. फार प्रयत्न न करता results न मिळणं हा प्रयत्नांचा आळस आहे. बघ, MS Dhoni ला कधी interview मध्ये बोलताना पाहिलं असेल तर तो अनेकदा म्हणतो की process वर focus करा. Result ...

अबोल ती... अबोल तो...

  माणसाचं भावविश्व समजून घेण्याचा विचार केला की लक्षात येतं की किती गोष्टी त्यात दडल्या आहेत. कोणीतरी एकटं, त्याहूनही अधिक अचूक सांगायचं तर एकाकी दिसलं की मनी प्रश्न येतो आणि तो विचारावा देखील वाटतो, "काय रे / काय गं? सगळं ठीक ना?" अशीच एक सखी त्याला भेटली. त्याने तिला विचारलं, "ठीक आहेस ना गं?" ती व्यक्ती उत्तरली, "हां... अं... हो..." या उत्तरावरुन त्याला अंदाज आला की काहीतरी बिनसलंय. मग त्याने जाणून घेण्याचा यत्न केला. तेव्हा ती काहीच बोलली नाही. मग तो विषय बाजूला पडला. पण थोड्याच वेळाने ती स्वतःच म्हणाली, "हो, काहीतरी आहे असं, ज्यामुळे मी ठीक नाहीये." त्याने हलकेच विचारलं, "सांगशील?" "नाही नको. उगाच सगळा mood spoil होऊन जाईल. त्यापेक्षा मी लिहिलेल्या कविता ऐकवते. ऐकशील?" "ऐकव." गंमत अशी की तो ही लिहायचा. थोडं तिचं, थोडं त्याचं असं करत दोघे एकमेकांना गूज सांगत होते. दोघे कल्पनेची नाव वल्हवत अज्ञात किनाऱ्यावर जाऊ लागले. काही क्षण शांत गेले. शांतता. न बोलताही बरंच बोलता येईल असा किनारा त्यांना सापडला. तिथे दोघे पोहोच...

चंद्र आणि ते दोघे!

  "आता तर लक्ख उजाडलंय. तरी आज थोडा जास्तच वेळ आहे बघ तो आभाळात." "कोण गं?" "आपला चंद्र!" "असं कसं गं?" "कधी कधी राहतो तो असा जास्त वेळ. निसर्गाचं काय सांगावं?" "किंवा कधी कधी त्याला निघून जावं वाटत नसेल. तिच्यासवे थांबून राहावं असं वाटत असेल!" "ती?" "त्याची सखी!" "चंद्राची सखी?" "हो. नसू शकते?" "असेल." "आहेच. चंद्राला साक्ष ठेवून इतकं काय काय romantic बोललं जातं, लिहिलं जातं. चंद्र नसणार का मग romantic?" "हां." "हां काय? खरंच! मग थांबत असेल तो त्याच्या सखीची वाट पाहत. थांबावं वाटत असेल त्याला. आज तसाच दिवस आहे. म्हणून तो अजूनही आभाळात दिसतोय." "हो ना.. वाटत असेल थांबावं." "रमत असेल तो तिच्या आठवणीत. झुरत असेल भेटीसाठी. आणि खूप दिवसांनी भेट झाली की मग तिच्यासोबत थांबून राहत असेल. नाही का?" "हो रे. यात गंमत आहे खरी. मग ती सोडतच नसेल बघ त्याला." "तिने तरी त्याला का सोडावं? मस्तपैकी घट्ट मिठीत पकडून ...