Skip to main content

Position चं महत्त्व!

A Click by: Varun Bhagwat


“ताई कोण लागून गेली आहे ही?”

“अगं प्रिया काय झालं?”

“ताई कशी बोलली ती मला!!!”

“कोण?”

“अगं ती मीना जिला मी report करते ती.”

“प्रिया, तुझा job नवीन आहे, तू तर नाही ना काही घोळ घातलायस?”

“नाही गं ताई. उलट माझा job नवीन आहे म्हणूनच ती असं वागतीये.”

“म्हणजे? मला नीट सांग.”

“ताई अगं तुला मीना आठवते का जी माझ्याच batch ला होती.  Just because माझ्या आजारपणामुळे माझं १ वर्षं वाया गेलं आणि ती माझ्या पुढे गेली. त्यात आता योगायोग असा की आम्ही एकाच कंपनीत एक वर्षाच्या फरकाने लागलो. तो एक वर्षाचा फरक महागात जातोय.”

“प्रिया आज काय नेमकं घडलं ते सांग.”

“मीना... sorry sorry... मीना madam आमची morning meeting घेत होत्या. एक point मी मांडत होते तेव्हा मी तिला first name ने mention केलं. I mean ‘मीना’ असं म्हणाले. तर माझा point राहिला बाजूला, ती मला सगळ्यांसमोर म्हणाली की मला madam म्हणायचं बरं का! Senior आहे मी तुझी.”

“मग बरोबर आहे ना..”

“काय बरोबर आहे? ताई तुलाही माहितीये एका semester मध्ये तर ही फक्त माझ्या notes वर अभ्यास करून pass झालीये. आम्ही बरे वागायचो एकमेकांशी college मध्ये. आता हा कसला माज आहे हिला?”

 

ताई फक्त हसली.

 

“ताई तुला हसायला येतंय? हे बघ तिला madam म्हणणं माझ्यासाठी मोठी गोष्ट नाहीये. पण मला तिची पद्धत नाही पटली. मला आश्चर्य वाटतं की अशी कशी माणसं बदलतात?”

“Position बेटा... थोडी वरची position मिळाली की काही माणसांना वाटतं आपणच सर्वश्रेष्ठ. तुला माहितीये का एका छोट्या सशाला गावाबाहेर आणि जंगलाजवळ असणाऱ्या पडक्या घराच्या छतावर जाण्याचा मार्ग सापडला होता. तो त्या ‘Position’ वर असल्याने खालून जाणाऱ्यांना फार कमी लेखत असे. एकदा एक वाघ खालून जात होता. वाघाचा आज चांगला mood होता.  तो सशाला म्हणाला “काय रे ससुल्या, बरं चाललंय ना?” त्यावर ससा चिडून म्हणाला, “ए वाघ्या, ससे भाऊ म्हणायचं आपल्याला.”

“तो त्याला वाघ्या म्हणाला?? मग वाघाने काय केलं?”

“वाघ फक्त हसून निघून गेला.”

“आईशप्पथ!! असं कसं? तो काही बोलला नाही.”

“मोठी माणसं बोलत नाहीत. करून दाखवतात. तू ही त्या ससुलीला काही बोलू नकोस.”

“ससुली?”

“अगं म्हणजे तुझी मीना madam. तिला काही बोलू नकोस.”

“ह्याला काय अर्थ आहे? त्या वाघाने तरी असं का सोडून द्यावं?”

“वेळ प्रत्येकाची येते. वाघाची पण वेळ आली. त्या छतावर किती दिवस बसेल ससा? खाली यावंच लागलं. एक दिवस सापडला वाघाच्या हाती.”

“मग वाघाने केली का शिकार? घेतला का बदला? चांगली संधी मिळाली होती.”

“नाही बाळा. वाघाने बदल्याच्या पुढची step घेतली.”

“म्हणजे?”

“वाघाने सश्याला पकडलं. ससा घाबरून म्हणाला वाघ साहेब मला please सोडून द्या. वाघ म्हणाला की माझी ध्येय मोठी आहेत. तुझ्यासारख्यांच्या नादी लागून मला माझी energy घालवायची इच्छा नाही.”

“असं म्हणाला तो?”

“हं... एक दिवस येईल. तू मीनाच्या पुढे जाशील. तू किती sharp आहेस मला माहितीये.”

“मग पुढे गेल्यावर त्या वाघासारखं तिला बोलू?”

“बोलायची गरज पडणार नाही.”

“काहीतरी बोलू दे की.”

“गरज नाही. तुझी position तिला जागेवर आणेल.”

“हे solid आहे.”

“पण म्हणून तू तिच्याशी वाईट वागायचं नाही. नाहीतर तुझ्यात आणि तिच्यात फरक काय? आता ती मीना सगळ्यांसमोर तुला बोलली यामुळे तीच बाकीच्यांच्या पण नजरेतून उतरली की नाही? Position मिळाली तरी वापरता आली पाहिजे. तर तिचं महत्त्व टिकतं.”

 

-वरुण भागवत

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Routine चा आदर!

“कधी कधी वाटतं की खूप लिहावं, पण वेळ होतोच असं नाही.” “वेळ मिळाला की काय करतोस?” “वेळ मिळतो. I mean, कधी वेळ असतो, तर मग लिहायचा mood असतोच असं नाही.” “कधीतरीच काहीतरी करावंसं वाटणं हा मनुष्याचा अगदी सहज स्वभाव आहे. पण तीच गोष्ट रोज ठरवून करणं किंवा ठराविक कालावधीने पुनःपुन्हा करणं हे खरं कसब.”  “तीच गोष्ट repeat करण्यात काय आलंय कसब? रोज करणं हे तर routine झालं. Routine काय अवघड असतं का?” “नाही. Routine हे अवघड नाही तर routine ही गोष्ट खरोखरच boring आहे.” “हं, तेच.” “तेच नाही, फरक आहे.” “म्हणजे?” “Routine अवघड नाही पण boring आहे. पण ते असं आहे म्हणूनच routine हे long term साठी उत्तम result देणारं आहे.”  “कसं?” “कसंय, कित्येक माणसांना results तर हवे असतात आणि त्यातल्या बहुतेकांना results ची प्रचंड घाई असते. मग हवे तसे results मिळत नाहीत, ते खट्टू होतात आणि प्रयत्न म्हणजेच routine सोडून देतात. इथेच सगळी गंमत आहे. फार प्रयत्न न करता results न मिळणं हा प्रयत्नांचा आळस आहे. बघ, MS Dhoni ला कधी interview मध्ये बोलताना पाहिलं असेल तर तो अनेकदा म्हणतो की process वर focus करा. Result ...

अबोल ती... अबोल तो...

  माणसाचं भावविश्व समजून घेण्याचा विचार केला की लक्षात येतं की किती गोष्टी त्यात दडल्या आहेत. कोणीतरी एकटं, त्याहूनही अधिक अचूक सांगायचं तर एकाकी दिसलं की मनी प्रश्न येतो आणि तो विचारावा देखील वाटतो, "काय रे / काय गं? सगळं ठीक ना?" अशीच एक सखी त्याला भेटली. त्याने तिला विचारलं, "ठीक आहेस ना गं?" ती व्यक्ती उत्तरली, "हां... अं... हो..." या उत्तरावरुन त्याला अंदाज आला की काहीतरी बिनसलंय. मग त्याने जाणून घेण्याचा यत्न केला. तेव्हा ती काहीच बोलली नाही. मग तो विषय बाजूला पडला. पण थोड्याच वेळाने ती स्वतःच म्हणाली, "हो, काहीतरी आहे असं, ज्यामुळे मी ठीक नाहीये." त्याने हलकेच विचारलं, "सांगशील?" "नाही नको. उगाच सगळा mood spoil होऊन जाईल. त्यापेक्षा मी लिहिलेल्या कविता ऐकवते. ऐकशील?" "ऐकव." गंमत अशी की तो ही लिहायचा. थोडं तिचं, थोडं त्याचं असं करत दोघे एकमेकांना गूज सांगत होते. दोघे कल्पनेची नाव वल्हवत अज्ञात किनाऱ्यावर जाऊ लागले. काही क्षण शांत गेले. शांतता. न बोलताही बरंच बोलता येईल असा किनारा त्यांना सापडला. तिथे दोघे पोहोच...

चंद्र आणि ते दोघे!

  "आता तर लक्ख उजाडलंय. तरी आज थोडा जास्तच वेळ आहे बघ तो आभाळात." "कोण गं?" "आपला चंद्र!" "असं कसं गं?" "कधी कधी राहतो तो असा जास्त वेळ. निसर्गाचं काय सांगावं?" "किंवा कधी कधी त्याला निघून जावं वाटत नसेल. तिच्यासवे थांबून राहावं असं वाटत असेल!" "ती?" "त्याची सखी!" "चंद्राची सखी?" "हो. नसू शकते?" "असेल." "आहेच. चंद्राला साक्ष ठेवून इतकं काय काय romantic बोललं जातं, लिहिलं जातं. चंद्र नसणार का मग romantic?" "हां." "हां काय? खरंच! मग थांबत असेल तो त्याच्या सखीची वाट पाहत. थांबावं वाटत असेल त्याला. आज तसाच दिवस आहे. म्हणून तो अजूनही आभाळात दिसतोय." "हो ना.. वाटत असेल थांबावं." "रमत असेल तो तिच्या आठवणीत. झुरत असेल भेटीसाठी. आणि खूप दिवसांनी भेट झाली की मग तिच्यासोबत थांबून राहत असेल. नाही का?" "हो रे. यात गंमत आहे खरी. मग ती सोडतच नसेल बघ त्याला." "तिने तरी त्याला का सोडावं? मस्तपैकी घट्ट मिठीत पकडून ...