Skip to main content

Attitude वाला चष्मा

A Click by: Varun Bhagwat


तुम्हाला वीरेंद्र सेहवाग माहितीये?

वीरेंद्र सेहवाग उर्फ ‘वीरू’ म्हणजे भारताचा एके काळचा उत्तम opening batsman.

त्याला तुम्ही batting करताना पाहिलंय?

अनेकांनी त्याला batting करताना पाहिलं असेल. पण आता महत्त्वाचा प्रश्न. त्याला तुम्ही batting करताना ऐकलंय? ऐकलं नसेल तर नक्की ऐका. त्याचं कारण सुद्धा तसं आहे.

काम करण्याची ज्याची त्याची पद्धत असते. काम enjoy करण्याची सुद्धा ज्याची त्याची पद्धत असते. काहींना गाणी ऐकत काम करायची सवय असते. काही जणांना गाणी गात काम करण्याची सवय असते. आता मुद्दाम गाण्याबद्दल बोलतोय कारण वीरू गाणी गात batting करायचा. गाणी गात sixers सुद्धा मारायचा. आपला कामामधील attitude खूप matter करतो.

एक किस्सा... सेहवाग २९५ runs वर batting करत होता. ही match २००४ साली मुलतान येथे चालू होती. या आधी २००३ मध्ये ऑस्ट्रेलिया विरुद्ध एका कसोटी सामन्यात वीरू १९५ runs वर असताना sixer मारायला गेला आणि out झाला होता. तेव्हा तो त्याच्या २०० धावांचा landmark तो गाठू शकला नव्हता..

या वेळी तर mile stone अजून मोठा होता. पाकिस्तान विरुद्ध २९५ वर असणाऱ्या वीरूला ५ एकेरी धावा अर्थात 5 singles काढून ३०० करणं शक्य होतं. पण मग तो वीरू नसता वाटला. त्याने चेंडू पडल्यावर पाय पुढे टाकला आणि अशा पद्धतीत bat फिरवली की ball थेट प्रेक्षकांमध्ये... पहिल्यांदा ३०० धावा करणारा भारतीय म्हणून त्याचं नाव कोरलं गेलं.    

 

भीती आपल्याला यशापासून मागे तरी खेचते किंवा थोडा safe game खेळायला सांगते. पण कधी न कधी या safe zone पासून comfort पासून बाहेर येऊन एखादी sixer मारावीच लागते. एखादी परिस्थिती जेव्हा आपल्या समोर उभी ठाकते तेव्हा आपण पूर्वीचा तशा पद्धतीचा प्रंसग आठवतो आणि आपली त्या वेळेला झालेली हार आठवतो आणि रिस्क घ्यायला बिचकतो. मात्र वीरू इकडेच जिंकला. त्याने स्वतःच्याच भीतीला सणसणीत sixer ने उत्तर लगावलं.

 

आपल्या भीतीला आपणच मागे टाकू शकतो. भित्यापाठी ब्रह्मराक्षस असं म्हणतात. त्या भीतीला गोंजारत बसलं तर तिचं चांगलं पालन पोषण होतं आणि ती आपल्या वरचढ ठरते. हे होऊ द्यायचं नाही. आपला attitude आपली दिशा ठरवतो. यातून जास्तीजास्त काय होईल तर मी हरणार... पण आपण न घाबरता परिस्थितीला भिडलो हे तर स्वत:ला सांगता येईल.

एखादी गोष्ट करण्याच्या भीतीपेक्षा तसं केलं तर कोण काय म्हणेल की एक common भीती जास्त असते. पण इथे सेहवाग चा attitude कामी येतो. कारण १९५ वरून sixer मारताना out झाल्यावर जेव्हा त्याला विचारलं गेलं की काही singles चं काम होतं sixer मारायलाच हवी होती असं नाही. तेव्हा सेहवाग म्हणाला, “तसं नाही हो, माझी sixer फक्त ३ यार्डने हुकली असं म्हणा.” उत्तर देता आलं पाहिजे. वाईटातून चांगलं पाहता आलं पाहिजे. चांगल्या अर्थाने attitude महत्त्वाचा. लोक असं पण बोलतील, तसं पण बोलतील. आपण परिस्थिती कोणत्या चष्म्यातून पाहतो हे महत्त्वाचं!

 

-       वरुण भागवत



Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Routine चा आदर!

“कधी कधी वाटतं की खूप लिहावं, पण वेळ होतोच असं नाही.” “वेळ मिळाला की काय करतोस?” “वेळ मिळतो. I mean, कधी वेळ असतो, तर मग लिहायचा mood असतोच असं नाही.” “कधीतरीच काहीतरी करावंसं वाटणं हा मनुष्याचा अगदी सहज स्वभाव आहे. पण तीच गोष्ट रोज ठरवून करणं किंवा ठराविक कालावधीने पुनःपुन्हा करणं हे खरं कसब.”  “तीच गोष्ट repeat करण्यात काय आलंय कसब? रोज करणं हे तर routine झालं. Routine काय अवघड असतं का?” “नाही. Routine हे अवघड नाही तर routine ही गोष्ट खरोखरच boring आहे.” “हं, तेच.” “तेच नाही, फरक आहे.” “म्हणजे?” “Routine अवघड नाही पण boring आहे. पण ते असं आहे म्हणूनच routine हे long term साठी उत्तम result देणारं आहे.”  “कसं?” “कसंय, कित्येक माणसांना results तर हवे असतात आणि त्यातल्या बहुतेकांना results ची प्रचंड घाई असते. मग हवे तसे results मिळत नाहीत, ते खट्टू होतात आणि प्रयत्न म्हणजेच routine सोडून देतात. इथेच सगळी गंमत आहे. फार प्रयत्न न करता results न मिळणं हा प्रयत्नांचा आळस आहे. बघ, MS Dhoni ला कधी interview मध्ये बोलताना पाहिलं असेल तर तो अनेकदा म्हणतो की process वर focus करा. Result ...

अबोल ती... अबोल तो...

  माणसाचं भावविश्व समजून घेण्याचा विचार केला की लक्षात येतं की किती गोष्टी त्यात दडल्या आहेत. कोणीतरी एकटं, त्याहूनही अधिक अचूक सांगायचं तर एकाकी दिसलं की मनी प्रश्न येतो आणि तो विचारावा देखील वाटतो, "काय रे / काय गं? सगळं ठीक ना?" अशीच एक सखी त्याला भेटली. त्याने तिला विचारलं, "ठीक आहेस ना गं?" ती व्यक्ती उत्तरली, "हां... अं... हो..." या उत्तरावरुन त्याला अंदाज आला की काहीतरी बिनसलंय. मग त्याने जाणून घेण्याचा यत्न केला. तेव्हा ती काहीच बोलली नाही. मग तो विषय बाजूला पडला. पण थोड्याच वेळाने ती स्वतःच म्हणाली, "हो, काहीतरी आहे असं, ज्यामुळे मी ठीक नाहीये." त्याने हलकेच विचारलं, "सांगशील?" "नाही नको. उगाच सगळा mood spoil होऊन जाईल. त्यापेक्षा मी लिहिलेल्या कविता ऐकवते. ऐकशील?" "ऐकव." गंमत अशी की तो ही लिहायचा. थोडं तिचं, थोडं त्याचं असं करत दोघे एकमेकांना गूज सांगत होते. दोघे कल्पनेची नाव वल्हवत अज्ञात किनाऱ्यावर जाऊ लागले. काही क्षण शांत गेले. शांतता. न बोलताही बरंच बोलता येईल असा किनारा त्यांना सापडला. तिथे दोघे पोहोच...

चंद्र आणि ते दोघे!

  "आता तर लक्ख उजाडलंय. तरी आज थोडा जास्तच वेळ आहे बघ तो आभाळात." "कोण गं?" "आपला चंद्र!" "असं कसं गं?" "कधी कधी राहतो तो असा जास्त वेळ. निसर्गाचं काय सांगावं?" "किंवा कधी कधी त्याला निघून जावं वाटत नसेल. तिच्यासवे थांबून राहावं असं वाटत असेल!" "ती?" "त्याची सखी!" "चंद्राची सखी?" "हो. नसू शकते?" "असेल." "आहेच. चंद्राला साक्ष ठेवून इतकं काय काय romantic बोललं जातं, लिहिलं जातं. चंद्र नसणार का मग romantic?" "हां." "हां काय? खरंच! मग थांबत असेल तो त्याच्या सखीची वाट पाहत. थांबावं वाटत असेल त्याला. आज तसाच दिवस आहे. म्हणून तो अजूनही आभाळात दिसतोय." "हो ना.. वाटत असेल थांबावं." "रमत असेल तो तिच्या आठवणीत. झुरत असेल भेटीसाठी. आणि खूप दिवसांनी भेट झाली की मग तिच्यासोबत थांबून राहत असेल. नाही का?" "हो रे. यात गंमत आहे खरी. मग ती सोडतच नसेल बघ त्याला." "तिने तरी त्याला का सोडावं? मस्तपैकी घट्ट मिठीत पकडून ...